Een schuldbekentenis van formaat

Tijdens het debat in DE AFSPRAAK van vrijdag 15 januari 2022 stelde de federale staatssecretaris voor Relance Thomas DERMINE (PS) dat Wallonië gedurende minstens 20 opeenvolgende jaren een economische groei, die jaarlijks 2% groter is dan deze in Vlaanderen, nodig heeft om zijn financieel huishouden recht te trekken.

De afbrokkelende machtsbasis van de PS, onder druk van de PTB, laat deze partij evenwel niet toe de ontzaglijke financiële en budgettaire problemen adequaat aan te pakken. In tegendeel, mede onder druk van de FGTB, blijft de PS geldverslindende voorstellen lanceren ondermeer in verband met pensioenen, werkloosheidsuitkeringen voor werknemers die zelf ontslag nemen en gratis openbaar vervoer.

In La Libre Belgique van 17 februari 2016 laat Thierry BODSON voorzitter van het ABVV-FGTB optekenen:

La part de la fonction publique dans le volume global de l’emploi est plus élevée en Wallonie qu’en Flandre. Toutes les mesures prises contre la fonction publique pèsent donc proportionnellement plus sur l’emploi en Wallonie.

Een verklaring die kan tellen en mede verklaart waarom de PS politiek enkel kan overleven met een doorgedreven cliëntelisme.

Bij gebrek aan eigen middelen wordt deze vrijgevigheid ongelimiteerd gefinancierd door Vlaanderen, zonder controle noch resultaatsverbintens. Verantwoordelijkheid voor de uitgaven houdt eveneens verantwoordelijkheid in voor de ontvangsten.

Bezuiden de taalgrens is dit echter onbespreekbaar. 

Met een schuldgraad van 200% van het Bruto-Regionaal-Product en kredietbeoordelaars die de kredietwaardigheid stelselmatig verlagen zal de Waalse regering op korte termijn niet meer over de financiële middelen beschikken om de noden van haar bevolking te financieren.

Dag na dag verdampt de solvabiliteit van Wallonië dat op korte termijn niet meer in staat zal zijn op de kapitaalmarkt leningen aan te gaan zonder de waarborg van de federale overheid en van Vlaanderen.

Treffend voorbeeld is de ramp in de Vesder vallei. Ondanks de jaarlijkse Vlaamse financiële transfers van om en bij de 8 miljard euro slaagde de Waalse overheid er niet in reserves op te bouwen om onvoorziene omstandigheden te financieren. 

Om de ergste nood te leningen heeft Elio DI RUPO, Waals minister-president, de bedelstaf opgenomen en de federale regering een tussenkomst gevraagd en gekregen ten belope van 1,2 miljard euro onder de vorm van een lening, terug te betalen tussen 2025 e 2035 met een vaste marktconforme rente. 

Gezien de belabberde budgettaire toestand van Wallonië en het onvermogen om maatregelen te nemen valt het te betwijfeld of deze lening ooit zal kunnen terugbetaald worden. De neutralisering van deze lening zal, er kan gif opgenomen worden, deel uitmaken van het zoveelste institutioneel compromis.

Hoelang zal het nog duren vooraleer men het in Wallonië doorheeft dat met de PS in het bijzonder en de linkerzijde in het algemeen een economisch herstel onmogelijk is. Financiële verantwoordelijkheid en privaat initiatief zijn voor de PS onmogelijke opgaven omdat hun bestaan hiermede bedreigd wordt.

Tijdens de viering van het 50ste verjaardag van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen op 21 mei 2016 stelde gastpreker, professor emeritus Jules GAZON, van de Luikse universiteit onomwonden: 

Federaal België slechts blijft bestaan als, binnen de federale entiteit, Vlaanderen de interregionale solidaire band blijft garanderen. Dit veronderstelt echter dat Vlaanderen afziet van zijn primaire budgettaire boni (7,5 miljard € in 2012) om het budgettair tekort van de federale staat te dichten, veroorzaakt door Wallonië. 

Louis VERBEKE, voorzitter van de VLERICK BUSINESS SCHOOL merkt in DE TIJD van 2 september 2014 terecht op, ik citeer: 

Wanneer vertellen we eens heel duidelijk op basis van feiten aan het hele land dat het onverantwoord is voor Vlaanderen om 8 à 10 procent van zijn B.R.P. over te dragen om het prompt verloren te zien uitdelen, zonder hoop op beterschap? 

Geketend in een grondwettelijk serail, met dank aan de CVP, BSP en PVV die in 1970 de Vlaamse demografische meerderheid geofferd hebben op het altaar van een kunstmatige Belgische eenheid – die zonder de medewerking van de Franstalige minderheid, die er geen belang bij heeft, niet kan worden gewijzigd – beschikt Vlaanderen niet over de mogelijkheden noch middelen om het tij te keren. Zelfs de schade beperken zit er niet; CASSANDRA wenkt.

Op 28 april 2016 schreef Jean Quatremer, Brussels correspondent van het Frans dagblad Libération: 

Vijftig jaren van communautaire strijd tussen Vlamingen en Walen hebben het koninkrijk in een doodlopend steegje doen belanden: onmacht, incompetentie, onverantwoordelijkheid.

Het gebrek aan een gemeenschappelijk taal, tegengestelde economische en  sociale inzichten kunnen maar tot één besluit leiden: geeft Wallonië en Vlaanderen de vrijheid zodat ze zich politiek, administatief, economisch en sociaal kunnen organiseren in overeenstemming met de eigen ieologie en inzichten. 

Wouter BEKE verklaarde op de 22ste september 2007 in het Quebecse dagblad  Le Devoir: 

Wij wensen een waarachtig confederalisme, waarbij elkeen zal kunnen handelen zoals het hem belieft. Als de Franstaligen geen ballast willen uitgooien, zal ons geen andere keuze resten dan de onafhankelijkheid. 

De waarheid moet onder ogen durven zien worden; 6 staatsmisvormingen hebben het federale België opgezadeld met een hybride onwerkbare bestuursstructuur, ondoorzichtige besluitvorming waar niemand nog verantwoordelijk is noch te verantwoording kan worden gesteld. 

Door de oncontroleerbare noch resulaat gebonden financiële transfers verarmt Vlaanderen onomkeerbaar om een fictieve en opgedrongen nationale eenheid in stand te houden.

Vlaanderen beschikt in het federaal parlement over een ruime meerderheid om het tij te keren. Hoe lang nog gaan deze Vlaamse vertegenwoordigers des volks de dictatuur van de Franstalige minderheid ondergaan en gaan zij wachten tot ook Vlaanderen bankroet is?

De Vlamingen moeten alleen durven

Willy DE WAELE

Ere Burgemeester

“Vrijheid of blijvende verknechting”

Het democratisch besluitvormingsproces laat ruimte aan minderheden, zonder dat deze de inzichten en de overtuigingen van een meerderheid kunnen verhinderen of tegenhouden. Vrij en gelijk in rechten en plichten houdt in dat niemand op voorrechten aanspraak kan maken en vrij en onder gelijke voorwaarden kan deelnemen aan de besluitvorming.Een eenvoudige meerderheid beslist en de genomen beslissingen zijn ook bindend voor de minderheid.

De bijzondere meerderheid voorzien door het vierde grondwetsartikel staat haaks op deze democratische besluitvorming. Samen met de belangenconflict- en alarmbelprocedure heeft de Franstalige minderheid wapens in handen om elk intitiatief en noodzakelijke veranderingen voor Vlaanderen af te remmen en zelfs te verhinderen. De politieke, administratieve, financiële en juridische voorrechten van de Franstalige minderheid werden, met de collaboratie van de “Vlaamse” niet-nationalistische partijen, vergrendeld en kunnen zonder hun instemming niet meer worden gewijzigd.

De Vlaamse demografische meerderheid werd hiermede tot een politieke minderheid gedegradeerd. Vlaanderen is waarschijnlijk het enige volk, behoudens dictaturen, dat zijn demografische meerderheid heeft laten vergrendelen om een Belgisch staatsverband, dat het financiert, in stand te houden tegen de belangen van Vlaanderen.

In KNACK van 23 december 2020 laat de gewezen voorzitter van het Grondwettelijk Hof, de heer André ALEN, optekenen:

Als ze artikel 35 van de grondwet niet kunnen of willen uitvoeren, zullen wij nooit tot homogene bevoegdheidspaketten komen. Tegelijk heeft de ervaring mij geleerd dat die andere techniek van hervormingen, herfederalisering van bevoegdheden, in dit land onmogelijk is.

De gewezen voorzitter van het Grondwettelijk Hof laat echter na te vermelden dat de uitvoering van artikel 35 van de grondwet enkel kan met een bijzondere meerderheid, zoals voorzien door het vierde artikel van de grondwet. Dan weet je het wel.

In uitvoering van de regeerverklaring werden Annelies VERLINDEN (CD&V) en David CLARINVAL (MR) er mede gelast het Vlaamse autonomie streven te verzoenen met het Franstalig Belgisch unitarisme. Zij zullen er niet onder uit kunnen komen en vast te stellen dat de Franstalige minderheid een politieke voert die het niet kan financieren en de Vlaamse meerderheid struktuurhervormingen wenst voor dewelke geen meerderheid kan worden gevonden.

Herinner het T en T duo uit de zeventiger jaren, de costa’s en andere overlegplatformen die tot een onwerkbare staatsstructuur geleid hebben. Omdat de tegenstellingen binnen de VIVALDI regering onoverbrugbaar zijn wordt als schaamlapje een raadpleging van de bevolking in het vooruitzicht gesteld.

Cruciaal bij deze is of deze raadpleging zal ingeleid worden met een grondige historiek, zoals hoger uiteengezet, zodat de burger zal kunnen oordelen en voorstellen formuleren. Zal deze raadpleging vrij zijn van manipulatie en voorstellen die niet passen in het VIVALDI patroon met algoritmenwegfilteren?

Indien er voorafgaand aan deze vragen geen duidelijk antwoord geformuleerd wordt rest er voor de Vlamingen maar één antwoord:

B O Y C O T T E N

De Italiaanse humanist en filosoof, Francesco PETRARCA (1304 – 1374) kon ons politiek systeem niet beter omschrijven:

Een oord van droefheid waar al wat ademt lieGT.

Deze blokkeringen doorbreken is enkel mogelijk door de grondwet te verlaten en de Franstaligen en Vlamingen autonome laten beslissen over de organisatie van hun staatsverbanden en de rechten en plichten van hun burgers.

Iedere andere oplossing is gedoemd te mislukken.

De grondwet verlaten kan met een gewone meerderheid, zoals deze in 1831 ook met een gewone meerderheid is goedgekeurd. In de federale Kamer beschikken de Vlamingen over 88 mandaten, ruim genoeg voor een eenvoudige meerderheid van 76 zetels; 43 ervan worden bezet door de N-Va en het VB. CD&V (12), OPVLD (12), Vooruit (9) en Groen (8).

De mandatarissen van CD&V, OVLD, Vooruit en Groen zullen voor de keuze moeten worden gesteld; kiezen voor Vlaamse autonomie of door de knieën gaan voor de particratie.

Vlaanderen moet durven buiten de lijntjes kleuren. Als de structuren van de politieke besluitvorming niet worden veranderd, zal er niets kunnen veranderen.

Een zevende staatshervorming kan en zal geen aarde aan de dijk brengen omdat deze ook binnen de huidige structuren zal moeten onderhandeld worden en andermaal zal eindigen in dubieuze compromissen met Vlaanderen als blijvende financier.

In de “SLEUTELS TOT ONTGRENDELING” beschrijven Hendrik VUYE en Veerle WOUTERS omstandig de mogelijkheden om buiten de grondwet te treden.

Gezien de grondwet naar believen kan gemanipuleerd worden en gemanipuleerd werd is het voorstel om een nieuwe grondwet op te stellen perfect uitvoerbaar en de enige mogelijk wijze om de Vlaamse demografische meerderheid te herstellen, hetgeen binnen de huidige grondwet onmogelijk is.

DE VLAMINGEN MOETEN ALLEEN MAAR DURVEN

Willy DE WAELE – Ere Burgemeester

Een gestrand land zinkt weg in chaos en verdampt. Tijd voor Vlaanderen om uit te stappen

Dinsdag 2 juni 2020; precies 541 dagen geleden viel de regering MICHEL over het zogezegd niet afdwingbare MARRAKESH-akkoord: of hoe de waarheid geweld wordt aangedaan.

De goedkeuring van het MARRAKESH-akkoord diende als opstap voor de toenmalige premier naar Europa; de goede kant van de MICHEL-geschiedenis!

Dat heeft PS niet belet een noodregering op te blazen. Deze Waals-nationalistische politieke formatie, intern verdeeld, en onder de knoet van de FGTB met in de achteruitkijkspiegel de marxisten van de PTB kan geen kant op.

Dientengevolge zijn de Franstaligen niet te spreken over initiatieven die leiden tot een daling van de finaniële transfers, het overdragen van de sociale zekerheid, inclusief de budgetten, aan de gemeenschappen en een financieringswet die de deelgebieden verantwoordelijkheden oplegt.

De helft van het Vlaams electoraal, niet alleen door de PS, maar evenzeer door de MR, wordt uitgesloten maar is wel goed om jaarlijks om en bij de 12 miljard euro op te hoesten om hun politiek kliëntelisme te financieren. Over de besteding van deze gigantische overdracht van financiële middelen, die Vlaanderen onherroepelijk verarmen, mag zelfs geen vraag gesteld worden.

Ecolo, met haar Groen aanhangsel, drijft de arrogantie ten top door te weigeren de vertegenwoordigers van de grootste Vlaamse partij in dezelfde ruimte te ontmoeten. Indien Vlamingen maar zouden durven overwegen dezelfde houding aan te nemen zouden ze voor racisten en nazi’s worden uitgescholden. Unia heeft hier duidelijk een trein gemist.

In dit kader zal de bestaande staatsschuld bijkomend belast worden door de maatregelen om de corona crisis te bestrijden. Belastingen verhogen wordt zo goed als onvermijdelijk. Deze zullen vooral Vlaanderen treffen: geen probleem voor het linkse zuiden zolang ze maar hun kliëntelisme kunnen financieren en politiek overleven.

De federale rompregering, die ééndrachtig beslist zolang het uitgaven betreft, zal onvermijdelijk geconfronteerd worden met ideologische keuzes van zodra het ontvangsten (nieuwe belastingen) betreft. Tenzij de Vlamingen andermaal door de knieën gaan is een kortsluiting niet uit te sluiten, hetgeen tot vervroegde verkiezingen zou kunnen leiden.

De huidige staatsstructuur, met een grondwet die de Vlaamse demografische meerderheid tot een politieke minderheid gedegradeerd heeft, moet worden verlaten. 

Vlaanderen, dat het grootste deel van deze crisis zal moeten financieren, moet kunnen beschikken over doeltreffende middelen om de besteding van de financiële middelen voor het Waals gewest en de Franse gemeenschap op hun accuraatheid te controleren en er kunnen op toezien dat deze niet afgeleid worden om hun politieke comfortzones te financieren.

De opbrengsten van de bedrijfs- en overdracht belastingen zullen te lijden hebben onder een dalende economische activiteit en amper nog kunnen bijdragen aan de financieringen van de lopende uitgaven en het afbouwen van de schuld. 

Daarbij mag niet uit het oog worden verloren dat het Waals gewest aankijkt tegen een schuld van 150% van zijn bruto regionaal product en dat de Franse gemeenschap zo goed als bankroet is. Zorgen maken ze er zich niet over, waarom zouden ze, want het is toch Vlaanderen die voor de schuldaflossing opdraait.

De economische en financiële gevolgen van de corona crisis beletten de PS-voorzitter echter niet een lans te breken voor hogere minimumlonen en sociale uitkeringen, investeringen in openbare voorzieningen, een staatsgeleide economie en nationaliseringen. Hoe dit zal gefinancierd worden blijft gehuld in de nevelen tussen Samber en Maas. Dit alles is na te lezen op de webstek van de PS.

Louis VERBEKE, voorzitter van de VLERICK BUSINESS SCHOOL merkt in DE TIJD van 2 september 2014 terecht op:

Wanneer vertellen we eens heel duidelijk op basis van feiten aan het hele land dat het onverantwoord is voor Vlaanderen om 8  à 10 procent van zijn B.B.P. over te dragen om het prompt verloren te zien uitdelen, zonder hoop op beterschap?

Alain MOUTON schrijft in TRENDS van 4 november 2015:

Zonder Vlaamse solidariteit heeft Wallonië een primair tekort (ontvangsten min uitgaven zonder rentelasten) van 7,9 miljard euro of 8,8 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Vlaanderen zou in dat geval kunnen rekenen op een begrotingsoverschot van 7,4 miljard of 3,45 procent van het bbp. 

Volgens de media, wordt er discreet onderhandeld om de post WILMES-periode voor te bereiden. Ondermeer, ook langs Vlaamse kant, wordt gedacht aan herfederaliseren van bevoegdheden en een federale kieskring.

Herfederaliseren is een schuldbekentenis van formaat. Door een halve eeuw staatsmisvormingen heen is dit land knarsend te stilstand gekomen en werden diffuse en overlappende bestuursstructuren gecreëerd die het gevolg zijn van compromissen over compromissen om een staatsbestel in stand te houden met partners met diametraal tegengestelde politieke inzichten en beleidsopties, en met Vlaanderen als financier. 

Deze staatstructuur heeft er ondermeer voor gezorgd dat dit land opgezadeld is met 9 ministers van Volksgezonheid; steeds echter wordt vergeten erbij te vermelden dat deze bezet worden door 6 Franstaligen, 2 Vlamingen en 1 Duitstalige.

Het is hallucinant te moeten vaststellen dat “Vlaamse” politieke formaties nog durven opkomen voor het overdragen van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden naar de federale staat zonder acht te slaan op de bestaande blokkeringsmechanismen en nalaten de Franstaligen erop te wijzen dat hiermede al hun voorkeurregelingen eveneens op de helling komen te staan

Inderdaad, indien er geherfederaliseerd dient te worden, of erger nog, het herstel van de Belgische eenheidsstaat van voor 1970, dan gebiedt de intellectuele eerlijkheid dat ook alle voorrechten, die aan de Franstaligen toegekend werden, eveneens afgeschaft te worden, dit houdt in:

• Het herstel in van de democratische besluitvorming door het afschaffen van:
  • alle bijzondere meerderheidswetten;
  • de belangenconflict- en alarmbelprocedures;
• Het herstel van de territoriale integriteit; de taalgrens beschermt het Vlaams grondgebied;
• Het afschaffen in van alle voorkeurrechten voor de Franstaligen in Vlaanderen;
• Het afschaffen  van de paritaire samenstelling van de federale regering en andere beleidsorganen;

Dit zal voor gevolg hebben dat in de federale Kamer een stem van een Vlaming evenveel waard wordt als een stem van een Franstalige en dat er komaf wordt gemaakt met belangenconflicten in te roepen die ieder beleid compromitteren. 

De voorstanders van een federale kieskring verliezen uit het oog dat de Franstaligen deze verkiezingen, er kan gif op genomen worden, deze zullen misbruiken om er in Vlaanderen een talentelling uit te distilleren en bijkomende voorrechten af te dwingen.

Behoudens een deus ex machina zullen de onderhandelingen gevoerd worden binnen het huidige grondwettelijke kader, hetgeen betekent dat de Vlaamse onderhandelaars op ieder ogenblik kunnen geconfronteerd worden met een arsenaal van blokkeringen.

Deze blokkering kan doorbroken worden door artikel 35 van de grondwet toe te passen, hetgeen inhoudt dat alle bevoegdheden aan de gewesten en de gemeenschappen worden toevertrouwd en de residuaire bevoegdheden aan de federale staat, ofwel de grondwet herschrijven, die uitgaat van een Vlaamse en een Waalse natie die autonoom beslissen over de organisatie van hun staatsverband, rechten en plichten van de burgers, en de middelen die ervoor dienen gevraagd te worden en de verantwoording voor het gebruik ervan. 

Solidariteit kan worden afgesproken voor zover deze doorzichtig, controleerbaar, resultaat gebonden en uitdovend is.

Willy DE WAELE

Ere burgemeester

GRONDWETTELIJK SERAIL

Mechelen,25 maart 2019

Aan de leden van de Kamer van Volksvertegenwoordigers
Paleis der Natie

BRUSSEL

Geachte vertegenwoordiger des volks,

Het Algemeen Bestuur van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (AB/OVV) stelt vast dat Vlaanderen en de Vlamingen opgesloten zijn in een grondwettelijk Serail en de sleutels ervan ter beschikking gesteld werden van de Franstalige minderheid die er naar goeddunken kan over beschikken.

Het AB/OVV is zeer bezorgd voor de toekomst van Vlaanderen, omwille van de negatieve gevolgen van de opeenvolgende staatshervormingen, inzonderheid de zesde.

De vrijheid en gelijkheid van de liberale rechtstaat zijn wij als vanzelfsprekend gaan beschouwen maar men vergeet hoeveel moeite het heeft gekost om deze te veroveren en te handhaven.

Democratie is een staatsvorm waarbij de bevolking soeverein is en niet toelaat dat aan de meerderheid van de bevolking door een minderheid ongewenste maatregelen of wetten kunnen worden opgelegd.

Vrij en gelijk in rechten en plichten betekent dat niemand aanspraak kan maken op voorrechten en iedereen vrij en met gelijke voorwaarden kan deelnemen aan en bijdragen tot de besluitvorming.

Een democratische besluitvorming door de meerderheid laat ruimte aan minderheden, zonder dat deze de inzichten en overtuigingen van de meerderheid kunnen tegenhouden.

Een minderheid mag nooit haar wil opdringen aan de meerderheid en zo het democratisch besluitvormingsproces verhinderen en/of onmogelijk maken.

Het meerderheidsbeginsel (de helft + 1) houdt in dat de meerderheid beslist en dat de genomen beslissingen ook bindend zijn voor de minderheid. Dit beginsel uitschakelen is zonder meer het einde van de democratie.

Door de diverse staatshervormingen heen, alhoewel misvormingen de aangewezen term is, werden de fundamenten van een democratische staatsordening onderuitgehaald om een Belgisch staatsverband in stand te houden tegen de belangen van Vlaanderen in.

Zelfs de structuur van de grondwet, rechten en plichten van de burgers en de ordening van het staatsverband, werd onderuitgehaald om politieke, administratieve, financiële en juridische voorrechten voor de Franstalige minderheid te vergrendelen, die zonder hun instemming niet meer kunnen worden gewijzigd.

Samen met belangenconflicten, alarmbellen, paritaire samenstelling van beslissingsorganen, werd de Vlaamse demografische meerderheid gedegradeerd tot politieke minderheid. Vlaanderen is waarschijnlijk het enige land, behoudens dictaturen, dat zijn demografische meerderheid heeft laten vergrendelen en er op de koop toe er voor betaalt.

Wijlen premier en staatsminister Wilfried MARTENS vertelt daarover in zijn memoires (blz. 771):

Wegens de vele grendels zouden de Vlaamse politici voortaan afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen.

Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.

Wijlen de heer André MAST, hoogleraar staatsrecht schijft hieromtrent:

De ervaring leert dat de grondwet haar doeltreffendheid verliest in de mate dat zij haar algemeenheid aflegt en dat haar ontwerpers de pretentie hebben aan de gestelde machten gedetailleerde voorzieningen voor te schrijven.

Staatsraad Jeroen VAN NIEUWENHOVE voegt er aan toe:

Een grondwet die zelf gedetailleerde regelingen bevat, zijn karakter van grondwet verliest.

Deze vergaande vergrendeling doorbreken is enkel mogelijk door het herschrijven van de grondwet, die uitgaat van een Vlaamse en een Waalse natie die autonoom beslissen over de organisatie van hun staatsverband, rechten en plichten van de burgers, de middelen die ervoor dienen gevraagd te worden en de verantwoording voor het gebruik ervan.

Het probleem Brussel stelt zich dan ook niet meer aangezien deze stad deel uitmaakt van Vlaanderen en zoals iedere Vlaamse stad en/of gemeente onderworpen wordt aan de Vlaamse regelgeving.

De Belgische grondwet werd in 1831 door het Nationaal Congres met een gewone meerderheid goedgekeurd. Dezelfde principes zijn vandaag nog van toepassing. Een democratisch gekozen meerderheid kan in het federale parlement met een gewone meerderheid een nieuwe grondwet uitvaardigen.

De Vlaams volksvertegenwoordiging telt in het federaal parlement 87 leden;; dus ruim boven het vereiste aantal van 76 stemmen. In de Senaat bezetten de Vlamingen 32 van 50 zetels.

Het AB/OVV stelt u dan ook voor voorafgaand de ontbinding van de Kamer een verklaring tot grondwetsherziening in te dienen en goed te keuren die de volledige grondwet voor herziening vatbaar verklaart.

De volledig tekst van onze analyse en onze voorstellen zijn beschikbaar op de webstek van het Overlegcentrum: Ovv.vlaanderen.

Het AB/OVV verwacht uw antwoord ten laatste op 16 april 2019. Dit antwoord, of gebrek eraan, zal via de media bekend worden gemaakt.

Met dank voor uw aandacht en met bijzondere hoogachting,

Namens het Algemeen Bestuur van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen,

Willy DE WAELE

Voorzitter

Gemeenterekeningen 2017

Op 25 juni 2018 heeft de Lennikse gemeenteraad kennis genomen van de rekeningen over het dienstjaar 2017. Deze rekeningen sluiten af met een overschot van 1.447.072 €.

Bij de stemming heeft de N-VA zich onthouden, zonder stemverklaring, nadat zij na de uiteenzetting van de financieel directeur en de burgemeester niet tussengekomen zijn.

Deze houding staat gelijk met een impliciete goedkeuring van het financieel beleid van de Lijst van de Burgemeester.

 

Willy DE WAELE

Ere burgemeester

 

DURVEN – DENKEN – DOEN ???

Op voorstel van raadslid Christine VAN VAERENBERG, eveneens lid van het federaal parlement, heeft de Lennikse gemeenteraad op maandag 18 december 2017 een motie aangenomen houdende het oprichten van een volwaardige rechtbank voor het arrondissement Halle-Vilvoorde.

Deze motie zal echter dode letter blijven omdat de Franstalige minderheid hiermede nooit akkoord zal gaan en over de alle wettelijke middelen beschikt om het tegen te houden. Deze wettelijke middelen werden, door de diverse staatsmisvormingen heen, door de traditionele “Vlaamse” partijen in geschenkverpakking aan de Franstalige minderheid ter beschikking gesteld.

Het federaal kamerlid zou als juriste moeten weten dat het oprichten van een rechtbank voor het arrondissement Halle-Vilvoorde een wijziging inhoud van artikel 157 bis van de Grondwet dat goedgekeurd werd met een meerderheid zoals voorzien door artikel 4 van de Grondwet.

Het vierde artikel van de Grondwet voorziet in een 2/3 meerderheid en een meerderheid in elke taalgroep. Dit artikel van de Grondwet degradeert de Vlaamse demografische meerderheid tot een politieke minderheid en maakt hiermede de goedkeuring van elke redelijk Vlaams voorstel afhankelijk van de goodwill van de Franstalige minderheid en het betalen van een prijs.

Wijlen staatsminister Wilfried MARTENS omschrijft het op bladzijde 771 van zijn mémoires als volgt:

“Wegens de vele grendels zullen de Vlaamse politici afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s, wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen.
Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.” 


Gezien de goedgekeurde motie in het kader van de huidige wetgeving totaal vrijblijvend is nodig ik Kamerlid Christine VAN VAERENBERGH uit ten laatste op 31 januari 2018, een wetvoorstel in te dienen houdende het opnemen van artikel 4 van de Grondwet in de lijst van de voor herziening vatbare artikels van de Grondwet en voor te stellen de 2/3 meerderheid en de meerderheid in elke taalgroep te schrappen.

Mijn voorstel is het logisch gevolg op het initiatief van raadslid Christine VAN VAERENBERGH in de Lennikse gemeenteraad; er niet op ingaan ondergraaft onherroepelijk haar geloofwaardigheid.

Trouwens reeds 1.116 dagen (van de verkiezingen van 2014 af) had zij de kans als lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers om dit wetvoorstel in te dienen. Enig opportunisme in het zicht van de komende verkiezingen zal wel niet vreemd zijn aan haar initiatief in de Lennikse gemeenteraad.

Willy DE WAELE

Ere burgemeester

40.000 VLAAMSE STUDENTEN GEOFFERD OP HET BELGISCHE UNITAIR ALTAAR Een versnippering van bevoegdheden die leidt tot bedrog, vals spelen en discriminatie

In uitvoering van een overeenkomst van 1997 om de uitgaven inzake gezondheidszorg te beheersen, ook de door de Franstaligen goedgekeurd, organiseert de Vlaamse Gemeenschap sindsdien een toelatingsexamen. Deze overeenkomst beperkt het aantal studenten voor de opleiding arts of tandarts en wordt het aantal afgestudeerden op het aantal beschikbare Riziv-nummers afgestemd (contingentering).

Sinds 1997 werden duizenden Vlaamse studenten studies geneeskunde door de toelatingsproef tegengehouden. De Franse Gemeenschap daarentegen organiseert helemaal geen toelatingsproef, en blijft simpelweg zelfs toekomstige Riziv-nummers toekennen. Deze voorafname op de buiten de jaarlijks toegekend quota wordt door de Franstaligen beeldrijk “le système de lissage” genoemd. Dit terwijl er in de Franse Gemeenschap, in verhouding tot de bevolking, nu reeds meer dan 29% meer artsen zijn dan in Vlaanderen.

Dientengevolge zijn er in 2018 meer dan 1.000 RIZIV nummers (Het RIZIV-nummer is een federaal identificatienummer voor zorgverleners dat onder meer het contingent studenten bepaalt dat de studie geneeskunde mag aanvatten) in overtal aan de Franstalige afgestudeerden toegekend worden. Tijdens dezelfde periode werd aan duizenden Vlamingen het recht ontzegt de studies geneeskunde aan te vatten omdat zij niet slaagden in de toelatingsproef.

Tijdens de vergadering van de Commissie voor Volksgezondheid van dinsdag 28 juni 2016 laat Maggie DE BLOCK optekenen, ik citeer:

We weten dat de contingentering of de planning van het medisch aanbod noodzakelijk is om de kwaliteit en de betaalbaarheid van de zorg te kunnen blijven garanderen.

Feit is dat de lissage voor de periode 2008-2018 geleid heeft tot een systematisch overtal van gediplomeerde artsen aan de Franstalige faculteiten tijdens de vorige jaren.

Oorspronkelijk zou er een positieve en een negatieve lissage mogelijk zijn, maar dat is in de feiten alleen een positieve lissage geweest. De quota voor de Franse Gemeenschap tot en met 2018 zullen dus opgebruikt zijn.Voor een aantal Franstalige studenten die promoveren in 2017 en voor alle Franstalige studenten die promoveren in 2018 zijn er, met andere woorden, geen opleidingsattesten meer over.

In 2019 en 2020 zijn er niet meer attesten beschikbaar dan voorzien door het quotum voor die jaren. De nadelige effecten van deze “lissage” zullen over een periode van 15 jaar worden weggewerkt, startend in 2023.

Door de opeenvolgende staatsmisvormingen is de bevoegdheid om het aantal artsen te beperken versnipperd: de federale overheid betaalt de kosten (Vlaanderen) van de gezondheidszorg terwijl de gemeenschappen (universiteiten)bevoegd zijn voor de opleiding van artsen.

De federale regeerverklaring van 9 oktober 2014 zoals weergegeven op de blz. 2 en 3 stelt nochtans duidelijk:

• De partners van de federale regeringsmeerderheid zijn van mening dat de verschillende bestuursniveaus die de zesde staatshervorming in werking moeten laten treden, zich moeten laten inspireren door institutionele stabiliteit en verantwoordelijkheidszin.

• De overdracht van bevoegdheden die aan de gang is en de wil om het socio- economisch herstel te doen slagen, leggen loyaliteit, goede trouwen efficiënte samenwerking op tussen de verschillende bestuursniveaus.

• De wil om sociaaleconomisch herstel te realiseren, vereist verantwoordelijkheidszin van iedere partner, wederzijdse loyaliteit en sereen overleg.

Verantwoordelijkheidszin en wederzijdse loyauteit zijn langs Franstalige kant begrippen die enkel van toepassing zijn als het hen goed uitkomt.

Zelfs artikel 143 van de grondwet wordt als ballast opzij geschoven:

Met het oog op het vermijden van de belangenconflicten, nemen de federale Staat, de Gemeenschappen, de Gewesten en de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, in de uitoefening van hun respectieve bevoegdheden, de federale loyauteit in acht.

In de loop van de maand september 2018 heeft de Franse Gemeenschap, met 21 jaar vertraging, eindelijk een toelatingsproef voor artsen en tandartsen georganiseerd. Na deliberatie werden 1.138 studenten toegelaten de studies van arts en tandarts aan te vatten, terwijl de Franse Gemeenschap maar aanspraak kan maken op 505 RIZIV nummers.

Deze beslissing van de Franse Gemeenschap veegt de vloer aan met artikel 5 van de wet van 22 maart 2018 (Staatsblad 29 maart 2018), ik citeer:

Art. 5. In hoofdstuk 8, afdeling 2, van dezelfde wet, wordt een artikel 92/1 ingevoegd, luidende:

“Art. 92/1. § 1. Het overschot aan de in artikel 92, § 1, 1°, bedoelde kandidaten ten opzichte van de maximale aantallen voor de periode 2004- 2021 wordt vastgesteld op 1531. Het overschot situeert zich in de Franse Gemeenschap en betreft de periode 2004-2021.

Dit overschot wordt vanaf 2024 jaarlijks in mindering gebracht van de toekomstige quota en dit tot het overschot is weggewerkt. Het aantal dat jaarlijks in mindering wordt gebracht is gelijk aan het verschil tussen het toekomstige quotum voor een bepaald jaar en een vast aantal van 505.

Gezien de Franse Gemeenschap meer studenten toelaat dan wettelijk voorzien wordt, is het wegwerken van het overschot totaal onmogelijk. De federale minister van Volksgezondheid zit er bij en kijkt ernaar; als gevolg van de diverse staatsmisvormingen, ook door de liberalen goedgekeurd, is zij niet bevoegd om in te grijpen en de Franse Gemeenschap tot de orde te roepen.

De Franse Gemeenschap bepaalt, Vlaanderen betaalt.

Het wordt dan meteen duidelijk waarom de PS voorzitter DI RUPO, tijdens de recente Nieuwjaarsreceptie, zijn veto stelt tegen toekennen van de kredieten van Sociale Zekerheid aan de gemeenschappen.

Kan het duidelijker; Wallonië kan zich alleen overeind houden met de geldstromen uit Vlaanderen (jaarlijks 10 miljard €) en de Europese Unie (12 miljard €).

De miljarden kredieten toegekend (één van de oorzaken van de federale staatsschuld), om de noodzakelijke hervormingen na het sluiten van de kolen- en staalindustrie te financieren, werden door de PS opgesoupeerd om het zijn cliëntelisme te financieren. De ultieme bestaansreden van de PS.

De Waalse emeritus professor aan de Luikse universiteit, Jules GAZON, stelt onomwonden, ik citeer:

De Waalse politieke leiders, inzonderheid de P S, hebben helaas geen vat op deze ontwikkeling omdat zij de noodzakelijke financiële en economische beslissingen niet kunnen of niet durven nemen.

De P S is zodanig verstrengeld met de macht van het systeem dat de uitvoering van eender welk reddingsplan niet kan lukken omdat het bestaan van de P S zelf er door bedreigd wordt.

Het resultaat van deze onvoorwaardelijke Vlaamse solidariteit is DESASTREUS voor Wallonië en heeft ganse bevolkingsgroepen tot onzekere uitkeringsverslaafden veroordeeld.

Louis VERBEKE, voorzitter van de VLERICK BUSINESS SCHOOL merkt in DE TIJD van 2 september 2014 terecht op, ik citeer:

Wanneer vertellen we eens heel duidelijk op basis van feiten aan het hele land dat het onverantwoord is voor Vlaanderen om 8  à10 procent van zijn B.B.P. over te dragen om het prompt verloren te zien uitdelen, zonder hoop op beterschap?

Hoelang gaan “Vlaamse” politieke formaties nog instemmen met deze financiële roof die Vlaanderen onherroepelijk verarmt.

Herfederaliseren van deze bevoegdheden is evenmin een oplossing zolang de Franstalige minderheid beschermd wordt door het 4de artikel (een meerderheid in elke taalgroep) van de grondwet, de belangenconflict- en alarmbelprocedures.

Met de collaboratie van “Vlaamse” politieke formaties is sinds 1970 de Vlaamse demografische meerderheid tot een politieke minderheid gedegradeerd. De Vlamingen hebben zich in grondwettelijk Serail laten opsluiten en hebben de sleutels aan de Franstalige minderheid toevertrouwd die er naar believen kan over beschikken.

Aan de meest voor de hand liggende oplossing wordt straal voorbijgegaan: wie bepaalt, betaalt.

Indien de Franse Gemeenschap van oordeel is meer artsen en tandartsen tot de derde betalersregeling toe te laten moet deze ook voor de uitgaven de verantwoordelijkheid opnemen.

Het enige middel om de Franse Gemeenschap er te dwingen is het toekennen van de budgetten van Volksgezondheid aan de gemeenschappen zodat deze financieel verantwoordelijk worden voor de uitvoering van hun beslissingen.

De overdracht van deze financiële middelen kan met een gewone wet en met een gewone meerderheid goedgekeurd worden.

Willy DE WAELE

Voorzitter OVV

Federale regering beslist en de Lokale besturen betalen

Met heel veel bravoure wordt er de aandacht op gevestigd dat de in uitvoering van de taks shift de belastingen op de lonen fors zullen dagen en dat netto meer zal overblijven.

Door de invoering van de taksshift om de lasten op arbeid te verminderen echter krimpt de loonmassa waarop federaal de personenbelastingen geheven worden. Dientengevolge daalt de opbrengst van de Aanvullende Personen Belasting van de lokale besturen; deze belasting vertegenwoordigt ongeveer 50% van de overdrachtontvangsten.

Volgens de federale overheidsdienst Financiën kost de taksshift de lokale besturen:

• Voor 2018: 141 miljoen €
• Voor 2019: 164 miljoen €
• Voor 2020: 256 miljoen €
• Voor 2021: 325 miljoen €

De lokale besturen zijn er echter decretaal toe verplicht hun budgetten en financiële meerjarenplannen met een positief saldo neer te leggen. Ingevolge het dalen van de opbrengst van de APB zullen de lokale besturen verplicht zijn, ofwel hun dienstverlening af te bouwen, saneringen door te voeren of hun middelen (belastingen) te verhogen.

Bovendien moet de taksshift budgettair neutraal zijn en geen verlies inhouden voor de federale schatkist; deze minder ontvangsten worden opgevangen door:

• Ecofiscaliteit en gezondheid: 28%
• Efficiënte overheid: 11%
• Niet arbeidsgebonden inkomsten: 47%
• Consumptie – BTW en accijnzen: 14%

Gezien de Vlaamse overheid eveneens zijn belastingaanslag vestigt de federale loonmassa zal zij ook de gevolgen voor de opbrengst ervan ondervinden. Voor het jaar 2021 zal het Vlaams Gewest 384 miljoen € minder ontvangen uit de opcentiemen gevestigd op de personenbelasting (bron: studie van de Nationale Bank van 10 augustus 1917)

Dit zal voor gevolg hebben dat de federale taksshift door de lokale besturen, Vlaamse overheid en de compenserende maatregelen voor de burger zo goed als geneutraliseerd zal worden.

Een typisch voorbeeld van een vestzak broekzak operatie.

En nu maar hopen dat het extra maandloon voldoende zal zijn om de kosten van de taks shift op te vangen.

 

Willy DE WAELE

Ere burgemeester

11 JULI 2017

Dit zou een Vlaamse feestdag moeten zijn.

Heeft Vlaanderen echter iets te vieren?

 

Meer dan 700 geleden werd Vlaanderen gebrandschat en leeggeroofd, in opdracht van de Franse koning Filips VI, door landvoogd Jacques de CHÂTILLON

Is na al die eeuwen iets veranderd, inderdaad, er is iets veranderd, de landvoogden noemen nu DI RUPO, LUTGEN, CHASTEL en HEDEBOUW

Maar het brandschatten en roven zijn gebleven.

Je kan er niet naast kijken, het federale België is politiek, taalkundig, cultureel, socio-economisch, financieel in twee totaal tegengestelde werelden uiteengevallen die op geen enkele wijze nog samen ordentelijk kunnen bestuurd worden.

De Belgische restfractie wordt nog bijeengehouden omdat de Vlamingen hun demografische meerderheid te grabbel gegooid hebben wat door de Franstaligen gretig gebruikt wordt om hun voorrechten, met Vlaanderen als derde betaler, in stand te houden.

Door de zes staatsmisvormingen heen werd de Vlaamse demografische meerderheid tot een politieke minderheid gedegradeerd.

 5 woorden hebben daartoe volstaan:

EEN MEERDERHEID IN ELKE TAALGROEP

 

Voor de staatsmisvorming van 1970 had de regering (CVPSC en BSPSB) van wijlen Gaston EYSKENS geen 2/3 meerderheid om de Grondwet te herzien.

Wijlen staatsminister O. VANAUDENHOVE (PVV/PRL) reikt vanuit de oppositie de hand onder de voorwaarde van een meerderheid in elke taalgroep om de grondwetsherziening van 1970 goed te keuren.

De super grendel was geboren in de grondwet ingeschreven en niet meer te wijzigen zonder de instemming van de Franstaligen.

 Deze stemtechniek wordt ook gebruikt voor de goedkeuring van bijzondere wetten,  om ondermeer de voorrechten van de Franstaligen te verankeren.

Bovenop deze grendel kunnen de Franstaligen nog beroep doen op:

•  De belangenconflictprocedure,
• De alarmbelprocedure.

Wijlen staatsminister Wilfried MARTENS, de uitvinder van het unionistisch federalisme – wat de ook moge betekenen, schijft in zijn memoires:   

Wegens de vele grendels zullen de Vlaamse politici afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s, wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen.

Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.

Dit is het doodvonnis van de democratische besluitvorming, goedgekeurd door “Vlaamse” Christen democraten, socialisten en liberalen op het altaar van de heilloze Belgische compromissen cultuur.

Naast deze vergrendelingen zijn de Vlamingen het slachtoffer van paritaire samenstellingen die de Vlaamse demografische meerderheid bijkomend ondergraaft:

•  De federale ministerraad;
• Het Grondwettelijk Hof;
• De algemene vergadering vaan de Raad van State;
• Het Hof van Cassatie;
• De Hoge Raad voor Justitie;
• De hoogste federale ambtenaren.

Dit betekent dat een Vlaams kind minder waard is dan het kind van een Franstalige ouder.

Doorheen de verschillende staatsmisvormingen werd niet alleen een ondoorzichtige staatsstructuur gecreëerd maar tevens een Bijbelse vermenigvuldiging van politieke mandaten.

Dit land is gezegend met 10 parlementen die samen 795 politieke mandaten vertegenwoordigen of 1 mandaat per 14.026 inwoners.

Zal het nog iemand verbazen dat 59,37 % van deze mandaten door de Franstalige minderheid wordt bezet.

Het parlement van de Europese Unie telt 751 mandaten of 1 mandaat per 684.794 inwoners.

Daar bovenop komen nog 6 regeringen:

• De federale regering: 14 ministers en 3 staatssecretarissen;
• De Vlaamse regering; 9 ministers;
• De regering van het Waals Gewest: 8 ministers;
• De regering van de Franse Gemeenschap: 7 ministers;
• De regering van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 8 ministers;
• De regering van de Duitstalige Gemeenschap: 4 ministers;

Die mandaten graaicultuur kost de belastingbetaler miljoenen, heeft nauwelijks enige toegevoegde waarde, is de oorzaak van permanente bevoegheidsconflicten en wordt door de particratie in stand gehouden om hun lakeien toe te laten zich aan deze rijke tafelen te laven.

Deze mandaten graaicultuur worst teruggebracht tot tot 2 bestuursniveaus:

•  De gewesten en de gemeenschappen;
• De lokale besturen;

Het Brussels Hoofdstedelijke Gewest wordt best afgeschaft en in Vlaanderen geïntegreerd met een één gemeenteraad, één college en één burgemeester en één politiezone.

Vlaanderen beschikt in het federaal parlement over een ruime meerderheid om deze optie te realiseren; de Vlamingen moeten alleen durven.

De burger/kiezer ondergaat en wordt bovendien door de particratie volledig en volkomen buiten spel gezet; particratie die royaal met belastingen overeind gehouden wordt. Jaarlijks wordt onder de politieke partijen 65 miljoen € verdeeld waarover ze naar goeddunken kunnen beschikken.

Lang voor de verkiezingsdag zijn de verkozen des volks, op een zeldzame uitzondering na, gekend omdat de nuttige volgorde op de lijsten door de partijleiders bepaald wordt.

De partijkoelies worden nuttig gerangschikt, de dwarsliggers krijgen geen kans of worden naar onverkiesbare plaatsen verwezen.

Kamervoorzitter Herman DE CROO in KNACK van 28 februari 1996:

Het parlement mag nietsdoen. De meerderheid is morsdood. De parlementsleden van de meerderheid zijn uitgekocht. Neem al die plaatsvervangers van de ministers, die stemmen nooit tegen de regering. Van zelven niet. Ze slikken alles. Ze bidden alle dagen dat hun minister op post blijft. De cohorte sukkelaars zit er bij de gratie van het voortbestaan van de regering.

 In zijn rubriek “Paleis der Natie” in de Tijd van vrijdag 6 november 2016 noteert Rik VAN CAUWELAERT:

Volgens een wat cynisch gestemd Kamerlid van de meerderheid kan het parlement best worden gesloten na de goedkeuring van het regeerakkoord, dat meestal in niets nog lijkt op de verkiezingsprogramma’s van de coalitiepartijen.

Het gevolg is dat het wantrouwen in de klassieke politieke partijen nooit groter is geweest; dit vertaalde zich tijdens de verkiezingen van 25 mei 2014 toen reeds 20 % van de kiezers afhaakten (12 % daagden niet op en 8 % stemde blanco of ongeldig).

Niets laat voorzien dat deze trend gestopt is. Het hart van de democratie, de verkiezingen, stevent af op een fataal infarct.

Veel Vlamingen voelen zich aan hun lot overgelaten en komen in opstand tegen politieke partijen die reeds decennialang congresbesluiten en programma’s goedkeuren die zelden of nooit worden uitgevoerd.

Vlamingen zien met lede ogen aan dat nieuwkomers aanspraak maken op sociale voordelen, zonder er ooit enige bijdrage  voor betaald te hebben, die hen worden ontzegd.

De resoluties van 3 maart 1999 van het Vlaams Parlement, goedgekeurd door Christen Democraten, Liberalen en Socialisten:

• Meer coherente bevoegdheidspakketten zijn een belangrijk instrument voor het tot stand brengen van een efficiënt bestuur, samen met een ruime financiële en fiscale autonomie;
• Het federale staatsmodel dient gebaseerd te zijn op een fundamentele tweeledigheid op basis van twee deelstaten, met daarnaast Brussel met een specifiek statuut en de Duitstalige gemeenschap;
•  De solidariteit dient behouden te blijven op basis van objectieve, duidelijke en doorzichtige mechanismen en omkeerbaarheid. Dergelijk mechanisme mag niet tot gevolg hebben dat het ontvangende deelgebied per capita meer overhoudt dat het betalende deelgebied.

De zes staatsmisvormingen komen in geen lichtjaren in de buurt van deze resolutie.

Heeft u zich trouwens ooit afgevraagd hoe de Franstaligen zouden reageren indien:

•  Vlaamse magistraten bevoegd zouden worden in het arrondissement Nijvel;
• In het arrondissement Nijvel taalfaciliteiten zouden toegekend worden aan de Nederlandstaligen; 

• Het Waalse Gewest ieder jaar 12 miljard € zou moeten overdragen aan Vlaanderen zonder enige resultaatverbintenis; 

• Vlaanderen aanspraak zou maken op Waals territorium; 

• De grendelgrondwet, de belangenconflictprocedures en de alarmbellen zouden afgeschaft worden; 

• De taalwetgeving in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zou toegepast worden zoals wettelijk voorzien; 

• De procureur van het gerechtelijk arrondissement Brussel verplicht tot de Nederlandse taalrol dient te behoren; 


Het is niet nodig een helderziende te zijn om te beseffen dat geen enkele Franstalig parlementslid dergelijke wetsvoorstellen zou in overweging willen nemen laat staan goedkeuren.

Vlamingen hebben het omgekeerde wel goedgekeurd.

Ondanks de massale fiscale aanslag slaagt de federale overheid er niet in zijn begroting pn evenwicht af te sluiten, laat staan met een overschot.

Die politiek leidt ertoe dat de kosten naar de volgende generaties doorgeschoven worden die noch part noch deelhebben aan deze politiek, er niet voor verantwoordelijk zijn, maar de factuur zullen betalen.

Het is dan ook niet meer vanzelfsprekend dat onze kinderen en kleinkinderen het nog beter zullen hebben dan deze generatie, in tegendeel.

Bovendien verliest Vlaanderen in uitvoering van de 6de staatsmisvorming en de bijzonder financieringswet 755.000.000 € (beperking tot 87,5 % van de federale dotatie); een inlevering op het altaar van de Belgische solidariteit.

Deze Vlaamse financiële aderlating zou helemaal niet aan de orde zijn indien de “Vlaamse politieke leiders” de politieke moed hadden de 12.000.000.000 € (520.788.000.000 fr.) in vraag te stellen die jaar zonder controle en zonder resultaatverbintenis naar het Waals gewest en de Franse gemeenschap geruisloos worden doorgesluisd.

 Deze financiële aderlating verhindert Vlaanderen ondermeer (niet cumulatief):

• Ieder jaar 50.000 sociale woningen te bouwen;
• Ieder jaar alle werkings- en investeringsbehoeften in het Vlaams onderwijs op te vangen;
• Ieder jaar alle noden van de Vlaamse Zorgsector te leningen;
• Ieder jaar de volledige Vlaamse wegeninfrastructuur te renoveren;
• Ieder jaar rusthuizen voor onze senioren te bouwen zonder de dagverblijfskosten te verhogen;
• Ieder jaar probleemloos de Vlaamse culturele- en sportverenigingen te betoelagen;
• Ieder jaar zonder problemen de infrastructuur en de werking van de Vlaamse kinderopvang te financieren;
• Ieder jaar zonder problemen de kinderbijslag en leeftijdsbonus te financieren;
• Ieder jaar de belastingen substantieel verlagen zonder de dienstverlening af te moeten bouwen;
• Ieder jaar de koopkracht verhogen van 692.000 Vlamingen die nu onder de armoedegrens leven;
• Ieder jaar de 11,2 % kinderen die in Vlaanderen in armoede geboren worden kansen te geven;
• Ieder jaar de 20 % alleenstaande Vlamingen die nu in armoede leven uitzicht geven op beterschap.

Ondanks deze massale financiële transfers neemt de armoede in Wallonië ziender ogend toe en blijft kampen met een permanente structurele werkloosheid

Dit is het gevolg van het toekennen van alle mogelijke sociale voordelen, tewerkstelling bij de overheid en intercommunales, aanstellingen in raden van bestuur van overheidsbedrijven en noem maar op. Dit wordt gebruikelijk als kliëntelisme omschreven alhoewel het hier zonder meer het oneigenlijk gebruik van overheidsmiddelen betreft.

 Professor Bea CANTILLON daaromtrent schrijft in Humo van 13 augustus 1996:

Maak de transfers van Vlaanderen naar Wallonië in de Sociale Zekerheid niet te doorzichtig, want als de mensen weten waar al dat geld naar toe vloeit, zullen ze niet meer willen betalen.

Ondanks het massaal Vlaams financieel infuus:

• Blijft Wallonië kampen met een armoederisico van om en bij de 18%. Zonder deze transfers in de sociale zekerheid loopt dit tot 33% op;
• Kunnen 1 op 15 gezinnen hun elektriciteitsrekening niet meer betalen;
• Is de schuldbegeleiding over de laatste 10 jaar met 85% toegenomen.

Zelfs met Vlaanderen als derde betaler (geen terug te betalen leningen zoals voor Griekenland), blijft het Waals gewest en de Franse gemeenschap wegzinken in een financieel moeras, en is de hoofdreden waarom zij zich aan de Belgische eenheidsstaat vastklampen.

 Deze structuur verlaten betekent hun einde.

De financiële transfers, ingevolge een desastreuse federale begrotingspolitiek, belasten Vlaanderen overmatig zijn het gevolg van:

• De financiering van de verlieslatende kolen- en staalindustrie naar rato van 1 miljard fr. per maand in de beginjaren 70;
•  De deficit spending en de politiek van de “le retour du coeur” van de PS in 1987;
•  De abominabele begrotingspolitiek van de paarse regeringen – éénmalige ingrepen en lasten naar de toekomst verschuiven; sales en laese back, de in beslagname van pensioenreserves van Brussel Airport en Belgacom en de verkoop van overheidspatrimonia

Louis VERBEKE, voorzitter van de VLERICK BUSINESS SCHOOL merkt in DE TIJD van 2 september 2014 terecht op, ik citeer:

Wanneer vertellen we eens heel duidelijk op basis van feiten aan het hele land dat het onverantwoord is voor Vlaanderen om 8 à 10 procent van zijn B.B.P. over te dragen om het prompt verloren te zien uitdelen, zonder hoop op beterschap?

Dit is voor “Vlaanderen Feest” geen leuke boodschap, maar de bittere realiteit. Vlamingen kunnen het eigen lot niet bepalen.

De sacro sante heilloze Belgische compromissencultuur verhindert Vlaanderen het eigen huis naar eigen goeddunken in te richten omdat de Belgische voogd, met collaboratie van “Vlaamse politieke formaties”, het product van de Vlaamse economische welvaart afroomt om bezuiden de taalgrens een politiek systeem in stand te houden dat er niet in slaagt en er nooit zal in slagen zijn administratieve en politieke beslissingen te financieren.

Een staatsverband dat enkel in stand kan worden gehouden door de meerderheid van zijn bevolking te minoriseren en financieel lam te leggen kan niet overleven.

Op het altaar van de federale eenheid worden de Vlamingen steeds verder in de verdrukking gedreven, terwijl hun eisen op minstens een rechtvaardige en gelijke behandeling door de federale beleidsmakers, ook “Vlaamse”, met tegenzin aanhoort worden.

Vlaanderen kan de eigen economie niet op de eigen noden afstemmen omdat het op de limieten van een ondemocratische staatsorganisatie te pletter loopt.

Zonder het lichten van deze communautaire hypotheek is een voor Vlaanderen aangepast economisch beleid onmogelijk.

Sociale bescherming financierbaar houden en economisch groeien, veronderstelt de deelstaten deze hefbomen in handen te geven die dit kunnen realiseren.

De door de Francofonie aangevoerde krachten zijn echter volop bezig met het economisch weefsel van Vlaanderen te vernietigen en zullen pas ophouden als de Vlaamse welvaart tot het niveau van de Waalse gedegradeerd is.

Deze tegengestelde maatschappijvisies, worden probleemloos afgedicht, hierin door de regimepers voluit gesteund, tot meerdere glorie van de particratie.

Dit staatsverband kan enkel overleven omdat de Vlamingen nog onvoldoende beseffen en nog niet voldoende aan den lijve ondervinden dat de financiering van hun welvaart en hun welzijn op korte termijn bedreigd wordt door een verkeerd begrepen solidariteit die gericht is op het in stand houden van een politieke cultuur en dito formaties om zichzelf overeind te houden.

Het is een bittere vaststelling dat in dit federale België een rechtmatige en redelijke politieke doelstelling niet meer langs democratische weg kan gerealiseerd worden.

Deze financiële aderlating echter kan via de federale begrotingen afgeremd worden omdat de blokkeringsmechanismen niet van toepassing zijn en als de Christen Democraten, de Liberalen en Sociaal Democraten durven kiezen voor Vlaanderen en voor diegenen die ze verkozen hebben en aan wie ze verantwoording verschuldigd zijn.

Wij moeten ons dan ook de vraag durven stellen of het federale bestuursniveau voor Vlaanderen nog enige toegevoegde waarde heeft.

Het jarenlang aangehouden federaal politiek consensusmodel heeft de federale staat opgezadeld met een gigantische staatsschuld, (430.779.300.000 € per 2017 07 11) die onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen moeten aflossen en waarvoor zijn geen enkele verantwoordelijkheid dragen.

Dit politiek systeem bestaat er in de conflicten te beheersen ten koste en ten laste van de meerderheid van dit land.

Het wordt evenwel steeds duidelijker dat de consensuspolitiek niet meer bij machte is crisissen te beheersen en uiteindelijke er onder zal bezwijken.

De Frankfurter Allgemeine verwoordt het treffend, ik citeer:

Hat ein Staat, dessen französichsprachiger Teil sich von der Niederländisch sprechenden Bevölkerung gigantisch alimentieren lässt, aber deren Kultur und Historie ostentativ ignoriert, nicht seine Existenz verspielt ? ”

Het is en blijft een bittere vaststelling dat voor de Vlaamse federale ministers en de Vlaamse federale parlementsleden de opportuniteit van een mandaat nog altijd zwaarder weegt dan het opkomen voor de Vlaamse belangen     

De “VLAAMSE” politieke partijen die deze democratische en financiële amputatie goedgekeurd hebben of aan de uitvoering ervan medewerken zwijgen en ondergaan.

Zij zijn de gevangenen in het SERAIL, zij hebben geen sleutel en ontsnappen is onmogelijk, tenzij zij de Franse bewakers met nieuwe en bijkomende voorrechten omkopen die Vlaanderen verder in de verdrukking storten.

 Hoe het staatsverband ook mag genoemd worden is van ondergeschikt belang.

Belangrijk is dat Vlaanderen autonoom beschikt over de opbrengsten van zijn economische activiteiten, de verdeling ervan binnen Vlaanderen organiseert en de omvang van een doorzichtige en resultaat gebonden solidariteit bepaalt.

 Dan pas zal er in Vlaanderen op 11 juli kunnen gefeest worden.

 

 Blijf gaan voor en blijf geloven

voor Geus en voor Klauwaart

in een VRIJ VLAANDEREN.

 

Willy DE WAELE

Voorzitter

van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen

 

 

DEMOCRATIE ?

Veel Vlamingen voelen zich aan hun lot overgelaten en komen in opstand tegen politieke partijen die reeds decennialang congresbesluiten en programma’s goedkeuren en zelden of nooit uitvoerden. Belangrijke dossiers worden over de verkiezingen heen getild uit schrik voor de reactie van de burger/kiezer.

De Vlamingen ziet met lede ogen aan dat nieuwkomers aanspraak maken op sociale en andere voordelen, zonder ooit enige bijdrage er voor betaald te hebben, die hen worden ontzegd.

Als we ongelimiteerd tolerant blijven, zelfs jegens hen die zelf intolerant zijn; als we niet bereid zijn een tolerante samenleving te verdedigen tegen de aanvallen van de intolerantie zal de tolerante mens te gronde gaan, en met hem de tolerantie.

Deze geruisloze evolutie vertaalt zich doorheen de peilingen die de klassieke politieke driedeling van het politiek landschap en de links/rechts tegenstelling volkomen opheffen. Het is dan ook een illusie te geloven dat de klassieke partijen, met links/rechts compromissen het samenlevingsmodel nog zullen kunnen bepalen en sturen; dit is voorbij.

De burger/kiezer is niet langer alleen afhankelijk van de klassieke media maar laat zijn/haar ongenoegen vrije loop via de sociale media met als gevolg dat de verkozen mandatarissen het moeten doen met simpele “one liners” die geen oplossingen aanbrengen.

Het diepe wantrouwen van de kiezer tegenover “de politiek” wordt recent nog gevoelig aangescherpt door de zelfbediening van uitvoerende mandatarissen.

Dit staat in scherpe tegenstelling tot de inleveringen die de burger/kiezer te verwerken krijgt en een overheid die ondanks de massale fiscale aanslag er niet in slaagt de begrotingen in evenwicht neer te leggen en hiermede schaamteloos een essentieel deel van de regeerverklaring door de versnipperaar jaagt.

Ondanks deze torenhoge fiscale aanslag (meer de dan de helft van onze verdiensten) slaagt de federale overheid er niet in de gewone uitgaven met de gewone inkomsten te financieren en kan er nauwelijks geïnvesteerd worden. Deze politiek resulteert een schuld van 429.243.120.574 € (per 5 mei 2017); 39.786 € per inwoner of 79.572 € per werkzame inwoner.

De kosten worden geruisloos naar de komende generaties doorgeschoven, die er niet voor verantwoordelijk zijn, maar de factuur zullen betalen. Het is dan ook niet meer vanzelfsprekend dat onze kinderen en kleinkinderen het nog beter zullen hebben dan deze generatie, in tegendeel.

In een poging om dit probleem op te vangen komt de financiering van de verzorgingsstaat onder druk en worden diensten afgebouwd of duurder. Reserves voor de opvang van de kosten (pensioenen, opvang en zorgen) voor de toenemende veroudering zijn er niet of nauwelijks.

De korte termijn politiek, die niet verder reikt dat de volgende verkiezingen, verhindert diepgaande hervormingen om toch maar de kiezer/burger niet voor het hoofd te stoten en electoraal proberen te overleven. De gevolgen van deze politieke onmacht worden steeds duidelijker en is een uitgelezen voedingsbodem voor de antipolitiek. De voorbije verkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika hebben dit reeds aangetoond; in Nederland en Frankrijk werden de klassieke partijen de mist ingestuurd.

De verschrikkelijke aanslagen in Zaventem en Maalbeek hebben het reeds aanwezige onveiligheidsgevoel nog versterkt met een toenemende afkeer voor de Islam. De uitslag van de Brexit volksraadraadpleging werd niet bepaald door financieel-economische overwegingen maar in hoofdzaak door de anti immigratie angst, aangevoerd door de populisten van UKIP.

De zwakke economische groei vertaalt zich in onzekere arbeid en dito arbeidsomstandigheden.

Het gevold is dat het wantrouwen in de klassieke politieke partijen nooit groter is geweest; dit vertaalde zich reeds tijdens de verkiezingen van 25 mei 2014 toen reeds 20 % van de kiezers afhaakten (12 % daagde niet op en 8 % stemde blanco of ongeldig).

Niets laat voorzien dat deze trend gestopt is.

You can fool some of the people all of the time,

and all of the people some of the time

but not all the people all the time.”

Abraham LINCOLN

De vrijheid en gelijkheid van de liberale rechtstaat zijn wij als vanzelfsprekend gaan beschouwen maar men vergeet hoeveel moeite het heeft gekost om deze te veroveren en te handhaven.

Democratie is een staatsvorm waarbij de bevolking soeverein is en niet toelaat dat aan de meerderheid van de bevolking ongewenste maatregelen of wetten kunnen worden opgelegd.

Vrij en gelijk in rechten en plichten betekent kan niemand aanspraak kan maken op voorrechten en vrij en met gelijke voorwaarden kan deelnemen aan en bijdragen in de besluitvorming.

Het meerderheidsbeginsel houdt in dat de meerderheid beslist en dat de genomen beslissingen ook bindend zijn voor de minderheid.

Een democratische besluitvorming door de meerderheid laat ruimte aan minderheden, zonder dat deze de inzichten en overtuigingen van de meerderheid kunnen tegenhouden.

Een minderheid mag nooit haar wil opdringen aan de meerderheid en zo het democratisch besluitvormingsproces verhinderen en/of  onmogelijk maken.

De Belgische staatsstructuur beantwoord, noch benadert aan geen lichtjaren aan deze criteria.

In uitvoering van de staatshervorming van 1970 werd in artikel 4 van de grondwet de volgende alinea opgenomen:

De grenzen van de taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met een meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van de Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt.

De toenmalige meerderheid, CVP/PSC en SP/PS beschikten niet over een tweederden meerderheid om dit grondwetsartikel aan te passen. De PVV-PLP onder de leiding van wijlen staatsminister O. VAN AUDENHOVE was akkoord steun te verlenen aan dit voorstel onder de uitdrukkelijk voorwaarde bij de uitvoering ervan de bijzondere wetten eveneens met een tweederden meerderheid en een meerderheid in elke taalgroep zouden worden goedgekeurd.

Deze grendelgrondwet, die zonder de medewerking van de liberalen nooit tot stand had kunnen komen, is uitgegroeid tot een platform om de financiële, politieke, juridische en administratieve voorrechten van en voor de Franstaligen te onwederroepelijk in de grondwet en met bijzondere wetten vast te leggen die zonder hun instemming en het betalen van een prijs niet meer kunnen gewijzigd worden.

Uit de memoires (2006) van wijlen W. MARTENS:

Wegens de vele grendels zullen de Vlaamse politici afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s, wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen.

Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.

De perfiditeit ten top van één van de vaders van de diverse grondwetsherzieningen en staatsmisvormingen en uitvinder van het unionistische federalisme wat dat ook moge betekenen.

Federaal blijft de Vlaamse volksvertegenwoordiging een politieke minderheid die de besluitvorming niet kan sturen om tegemoet te komen aan Vlaamse noden zonder instemming van de Franstaligen en het bepalen van een prijs.

Alles wat de Franstaligen raakt wordt genadeloos en onverbiddelijk afgeblokt:

•  het personaliteitsbeginsel,
•  doorzichtige financiële stromen (transfers),
•  Franstalige rechtspleging in Vlaanderen,
•  het afschaffen van alle bijzonder stemprocedures,
• de verantwoordelijkheid voor de eigen ontvangsten en uitgaven voor de gewesten (fiscale autonomie),
•  de toepassing van de taalwetgeving in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest,

Een paar voorbeelden uit het verleden tonen duidelijk aan dat de Franstaligen er niet voor terugschrikken chantage en hun vetorechten te gebruiken.

In 1992, toen de Vlaamse federale ministers niet instemden met de wapenexport van de Herstalse wapensmidse dreigde Ph. MOUREAUX met een institutionele atoombom indien de Vlamingen hun verzet niet zouden intrekken. Wat te voorzien was gebeurde de Vlamingen gingen door de knieën en de wapenexport werd gefederaliseerd (zonder grondwetsherziening).

Ooit van de Vlamingen iets dergelijks gehoord als het over voor Vlaanderen levensnoodzakelijke economische en financiële beleidsdossiers ging.

Kunt u zich een ogenblik voorstellen dat de Vlamingen dezelfde tactiek gebruiken om de taalwetgeving in Brussel toegepast te zien of om de financiële transfers naar het Waalse gewest en de Franse gemeenschap doorzichtig te maken. De woorden separatist, nationalist en egoïstische Vlamingen zouden om de oren vliegen.

Een tweede voorbeeld is het inroepen van het belangenconflict met betrekking tot de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Gedurende twee en een half jaar hebben de Franstaligen een democratisch genomen beslissing van de Kamercommissie voor Binnenlandse Zaken geblokkeerd door het inroepen van het belangenconflict.

Ook in dit dossier zijn de traditionele “Vlaamse” partijen door de knieën gegaan en hebben tegen alle beloften en handtekeningen in vergaande compensaties voor de Franstaligen in Vlaanderen goedgekeurd

Is het niet merkwaardig dat de Franstalige politieke klasse er zelfs niet voor terugdeinst de monarchie voor haar kar te spannen om vooral hun financiële, politieke en administratieve voorrechten te beschermen en om toch maar niet volledig verantwoordelijkheid gesteld te worden voor hun eigen ontvangsten en uitgaven (fiscale autonomie).

De schuldige huist immers over de taalgrens.

Alain MOUTON schrijft in TRENDS van 4 november 2015:

Zonder Vlaamse solidariteit heeft Wallonië een primair tekort (ontvangsten min uitgaven zonder rentelasten) van 7,9 miljard euro of 8,8 procent van het bruto binnenlands product (bbp).

Vlaanderen zou in dat geval kunnen rekenen op een begrotingsoverschot van 7,4 miljard of 3,45 procent van het bbp. 

Bij een splitsing van de intresten op de schuld zou het Waalse tekort oplopen 12,7 procent van bbp. Dan dreigt voor de Waalse economie een Grieks scenario.

Door de diverse staatshervormingen heen, alhoewel misvormingen de aangewezen term is, werden deze fundamenten van een democratische staatsordening onderuitgehaald om een Belgisch staatsverband in stand te houden tegen de belangen van Vlaanderen.

De Vlaamse demografische meerderheid is gedegradeerd tot politieke minderheid

Met een zelden geziene perfiditeit werden Vrijheid en Gelijkheid doorheen de elkaar opvolgende grondwetsherzieningen en met bijzondere wetten prijsgegeven en werd een administratieve chaos gecreëerd met een Bijbelse vermenigvuldiging van structuren en politieke mandaten zonder acht te slaan op de bestuurlijke en financiële gevolgen.

De Vlaamse demografische meerderheid wordt bovendien bijkomend vergrendeld met:

• De paritaire samenstelling van de federale ministerraad; 

• De paritaire samenstelling van het Grondwettelijk Hof; 

• De paritaire samenstelling van de algemene vergadering van de Raad van State; 

• De paritaire samenstelling van het Hof van Cassatie; 

• De paritaire samenstelling van Hoge Raad voor Justitie; 

• De pariteit voor de hoogste federale ambtenaren; 


Deze vergrendeling van de Vlaamse demografische meerderheid is enkel mogelijk geworden met de collaboratie van “Vlaamse” partijen.

Willy DE WAELE

Ere burgemeester